.
THE ULTIMATE LANDSCAPES - PATRICK CONRAD
chez nous les fleurs des pendules s'allument et les plumes encerclent la clarté
le matin de soufre lointain les vaches l'èchent les lys de sel
mon fils
mon fils
traînons toujours par la couleur du monde
qu'on dirait plus bleue que le métro et que l'astronomie
nous sommes trop maigres
nous n'avons pas de bouche
nos jambes sont raides et s'entrechoquent
nos visages n’ont pas de forme comme les étoiles
(…)
De kunstwerken van Patrick Conrad verbeelden geen opbeurende maar wel raadselachtige situaties. In zijn collages dompelt de kunstenaar haast plichtbewust een associatief beeldend absurdisme onder in een grauwe wereld. Dikwijls vormen imposante en onheilspellende wolkenpartijen de achtergrond voor een bonte bende figuranten en een bizar arsenaal attributen: zwijnen, erotisch-poserende halfnaakte meisjes, centauren, onthoofde mensenhoofden en dierlijke schedels, kalongs, Uluru, gemaskerde mannen, schelpen, parels en koralen, U.F.O.'s, gasmaskers en snaveldokters, circusfreaks, obelisken en fabrieken. Doordat de kunstenaar prenten gebruikt die de esthetiek van de tegenwoordig erg populaire jaren '20 hebben en doordat hij die met schaar en lijm ijverig manipuleert en verwerkt tot nogal eigenaardige ensceneringen, kabbelt er een soort vintage-gone-wrong sfeertje doorheen zijn artistiek oeuvre. Conrad zelf doet ook wat raadselachtig over de collages in zijn tentoonstelling. The Ultimate Landscapes moeten voor zichzelf spreken vind hij, want in de plaats van kunst spreken is sinds de jaren '60 sensationeel uitgemolken door een aanstootgevende groep conceptuele kunstenaars. Kunst mag gerust baden in gevoelens van onbehagen en nostalgie maar alle kunst is altijd ook conceptueel en uit een idee ontspruitend. Het één hoeft het ander niet uit te sluiten. Het is trouwens net een spannend en inspirerend onweerlegbaar feit dat in die zogezegde onbegrensde vrijheid van de jaren '60, waar Conrad naar verwijst, enerzijds lokale, benevelde hippie Ferre Grignard op zijn gitaar zijn goedgekende deuntje Ring Ring, I've Got To Sing stond te rammelen en anderzijds een Joseph Kosuth zijn semiologisch-tautologische installatie One and Three Chairs realiseerde, om zo maar een straf voorbeeld van een conceptueel kunstwerk te noemen. Uiteindelijk is ook het dadaïsme, de eclectische artistieke en literaire stroming van honderd jaar geleden die Patrick Conrad erg genegen is, ontstaan op basis van het idee zich radicaal te willen afzetten tegen de gruwel van de Eerste Wereldoorlog door de kunst zélf brutaal en schokkend te gaan bespotten en dàt te presenteren als zijnde een symbolische aanval op de schijnheilige waarden van een “beschaafde” wereld. Dat is een ketting van boeiende concepten, dat dadaïsme. Nu, een slordig centennium later leven wij ook te midden allerlei bloederige en wrede oorlogen maar dat is niet concreet waar Conrad zich tegen afzet in zijn eigen kunstwerken. De werken in de tentoonstelling The Ultimate Landscapes gaan over een individuele misschien bewust eenzame, introspectieve dwaling van de geest: “innerlijke landschappen, gedroomde landschappen, spirituele landschappen, onirische landschappen.” Dat door de kunstenaar zelf geprezen onirische aspect brengt ons tot in het hart van het aanvankelijk op dromen en psychoanalyse gebaseerde surrealisme, een andere gekende kunststroming die hem boeit. Doorheen Conrad's reeks ultieme landschappen zweven een complex aantal sensitiviteiten die melancholisch zijn en ook wrang, komisch, duister, sensueel, vuil, misnoegd, trots, fatalistisch, dartel, zwaarmoedig, hoopvol en uitzichtloos. Voorgaande schrijvers situeerden de intensiteit van zijn collages en gedichten ergens tussen hemel en hel maar dat is maar weinig verhelderend want elk van ons leeft volgens zo'n allegorische visie tussen die twee archaïsche extremen. Om deze méér dan vijftig collage landschappen van de kunstenaar doeltreffender te positioneren valt er duidelijk méér zinsvols te rapen in de toevoeging van het attributief “ultimate“ in de titel van de tentoonstelling. Patrick Conrad werkt als een bezetene met de notie dat het leven onverbiddelijk eindig is. The Ultimate Landscapes is daarom een welgeslaagde, demiurgische tour de force: een waarachtige beproeving van deze veelzijdige kunstenaar om het ultieme te vatten in niet één beeld maar in een reeks die oneindig zou mogen zijn.
(...)
cristaux points sans force feu brulée la basilique
folle : les zigzags craquent
téléphone
mordre les cordages se liquéfier l’arc
grimper
astrale
la mémoire
vers le nord par son fruit double comme la chair crue
faim feu sang
Tristan Tzara,“la grand complainte de mon obscurité trois” – Gepubliceerd in “vingt-cinq poèmes” met illustraties en houtsnedes van Hans Arp, 1918.
Jan Van Woensel is
onafhankelijk curator
www.facebook.com/curatorjan
Galerie Jan Dhaese
Address
Ajuinlei 15b
9000 Gent
Opening hours
Thursday up until Saturday 14h - 18h
Sunday 11h - 14h
